Hij won de universiteit, werd klasgenoten met zijn zoon

Zeliha Yavuz, een huisvrouw die jaren later de tweede universiteit won, zei: "Het was een andere opwinding. Nu brengt mijn zoon me naar school."

Zeliha Yavuz, een 48-jarige huisvrouw, die het universitaire examen aflegde nadat ze een claim had ingediend met haar man en kinderen in Konya, won de universiteit waar haar zoon studeerde.

Yavuz, die in de eerste jaren van zijn huwelijk afstudeerde op de afdeling verloskunde, is op verzoek van zijn vrouw niet in het werkzame leven gestapt. Yavuz zette zijn leven als huisvrouw voort en voedde vier kinderen op. Jaren later meldde Yavuz zich opnieuw aan voor het toelatingsexamen voor de universiteit, waarbij hij beweerde dat hij met zijn gezin was binnengekomen. Nadat hij de Konya Kamer van Koophandel (KTO) Karatay University Health Services Vocational School Opticien Department had gewonnen, werd Yavuz klasgenoten met zijn zoon, die studeerde aan de rechtenfaculteit van dezelfde universiteit. Yavuz, die aan zijn tweede universitaire opleiding begon, is enthousiast en blij om dezelfde campus te delen met zijn zoon.

Yavuz zei dat hij en zijn vrouw aan het begin van de beschuldiging besloten om het toelatingsexamen voor de universiteit te doen, maar dat zijn vrouw later de claim opbrak. Yavuz verklaarde dat zijn dochter aan de faculteit geneeskunde studeert en zijn zoon aan de rechtenfaculteit, en verklaarde het volgende:

"Mijn vrouw had het druk met de kinderen. Hij zei: 'Als ik medicijnen studeer, doe ik dit, als ik rechten studeer, doe ik dit, jij doet niets.' De kinderen zeiden ten slotte: 'Dan doen jij en mijn moeder het.' ze zeiden. De baan werd verraden. De kinderen dachten erover om ons te laten racen. Mijn vrouw zei later: 'Ik heb een baan.' hij weigerde. Het universitaire examen werd aan mij overgelaten. Ik ging en won." 

Yavuz merkte op dat hij de gelegenheid niet kon vinden om zich op het examen voor te bereiden omdat hij voor vier kinderen thuis zorgde, en verklaarde dat hij het examen deed met de informatie uit het verleden die in zijn gedachten bleef terwijl hij zijn kinderen lesgaf.

De zoon van Zeliha Yavuz, Ahmet Yavuz, zei het volgende over studeren met zijn moeder:

"In het begin kwam ik al met mijn zoon voor de goede orde. 'Hoeveel jaar geleden nam je me bij de hand en nam je mee naar de lagere school, nu breng je mij.' we hebben gepraat. Ik denk dat we nu net omgekeerd zijn. Mijn zoon en dochter namen me mee naar het universitaire examen. Ze wachtten buiten dus ik deed mijn examen. Het was een andere opwinding. Nu brengt mijn zoon me naar school. Als ik les heb, wacht hij op mijn vertrek, hoewel zijn uren niet overeenkomen met hem. Zij regelt mijn schoolwerk. Eerst was ik zijn voogd, nu is hij mijn voogd. Hoewel we samen naar school komen en naar school gaan en we zijn vrienden, is hij mijn zoon. Dus ik ben in zekere zin een moeder. Soms houden mijn moederaders ook vast. Ik word boos als dat gepast is."

"Gisteren heb ik koffie gedronken met mijn afdelingsgenoten. Nadat ik naar de badkamer was gegaan, volgde hij mijn klas met mijn vrienden. Ik ving hem in de versterker. Dit is de eerste keer dat ik met mijn moeder in zo'n omgeving zit. En voor sommige dingen zijn we bang. De gesprekken die in de vriendenkring worden gevoerd, worden daar niet door begeleid. 'Waarom betaal je zoveel voor koffie, waarom eet je dit eten?' zegt zoiets. Over het algemeen hebben we moeite om geld uit te geven met mijn moeder. In dit tempo zullen er geen vrienden om me heen zijn, we zullen blijven rondhangen met mijn moeder. Het is zo leuk om op dezelfde school te zitten als mijn moeder."